قفس

زنذگی ام قفسی شده ست

تو ...

غیبتت ...

نبودنت ...

همه شده اید آن پرنده ای که پر زد و رفت

این قفس خالی ...

تا کی باید تاب بخورد روی ایوان تنهایی من؟!!

چرا نیستی پرنده من ...

دیگر نمی خواهی ام؟!!